Tweet
Courtesy: Sri.yesyesor
குறையொன்றுமில்லை பாடல் பிறந்த கதை;
1925. நாடெங்கிலும் காந்தியின் தலைமையில் விடுதலைப் போராட்டம் புது எழுச்சி கொண்டிருந்த காலகட்டம். காசையும் வாங்கிக் கொண்டு கேசையும் ஏற்றுக் கொண்டு தானும் கோர்ட்டுக்குப் போகமாட்டேன் அடுத்தவனையும் போகவிடமாட்டேன் என்ற தற்போதைய நீதிமன்றப் புறக்கணிப்பைப் போலன்றி ஏழு வருடங்களாக ஒத்துழையாமை இயக்கத்தின் கீழ் தங்கள் சன்னத்துகளை திரும்பத் தந்துவிட்டு அந்நிய அரசின் நீதிமன்றங்களை அன்றைய வக்கீல்கள் முழுமையாகப் புறக்கணித்து வந்த காலம். தற்போதைய ஆந்திர மாநிலத்திலிருக்கும் சித்தூரிலிருந்த ஒரு காங்கிரஸ் மேலவை உறுப்பினரும் மூதறிஞர் ராஜாஜியின் நண்பருமான ஒரு வக்கீல் கேட்டுக்கொண்டதற்கு இணங்க அமரர் ராஜாஜி சித்தூர் செல்கிறார். காந்தியின் கட்டளையை மீறி ஒரு குற்ற வழக்கில் தண்டிக்கப்பட்ட ஒரு 'தாழ்த்தப்பட்ட பஞ்சமனுக்கு' அப்பீலில் ஆஜராவதாக அவர் துணிந்து முடிவெடுத்திருந்தார். அது எத்தகைய விளைவுகளை ஏற்படுத்தினாலும் சரி என்ற எண்ணத்திற்கு அவர் வந்திருந்தார் என்பதும் கடைசி வரை அதை அவர் விளம்பரப்படுத்திக் கொள்ளவில்லை என்பதும் அவரது மேன்மை.
அந்த மனிதன் அப்படி என்ன தவறிழைத்துவிட்டான்? தாழ்த்தப்பட்ட இனத்தில் பிறந்து விட்டதால் அவன் திருப்பதி கோவிலுக்குள் நுழைந்து இறைவனைப் பார்த்து வணங்க அனுமதியற்ற அவலமான காலகட்டம். அப்போதிருந்த நீதிமன்றம் அதை மீறும் 'பஞ்சமர்களை' சிறைக்கு அனுப்பிய காலம். அந்த மனிதன் பத்து வருடங்களாக திருப்பதி கோவிலுக்குள் செல்லத் துடிக்கிறான். அனுமதி இல்லை. ஒரு நாள் 'கோவிந்தா கோவிந்தா' கோஷத்துடன் பக்திமேலிட கோவிலுக்குள் நுழைய காவலர் கைது செய்து நீதிமன்றத்தால் தண்டிக்கப்பட்டு சிறைக்கு அனுப்பப்படுகிறான். அவனுக்காக அப்பீல் செய்த அந்த சித்தூர் வக்கீல் குற்ற வழக்குகளில் ஜாம்பவான் ஆகிய ராஜாஜிக்கு அந்த அப்பீலை நடாத்தித் தரும்படி வேண்டுகிறார்.
ராஜாஜிக்கு மிகப்பெரிய சவால். ஏழு வருடங்களாக காந்தியின் கட்டளைக்கிணங்கி தான் புறக்கணித்து வந்த நீதிமன்றப் பணியை இந்த ஒரு வழக்கிற்காக மீண்டும் ஏற்பதா? வேண்டாமா? கட்சியா? நியாயமா? அரிசனங்களின் ஆலயப்பிரவேசம் அவசியமானது என்ற அவரது கொளகைக்கு முன்னால் காந்தியின் கட்டளை தோற்கிறது. அந்த ஏழைக்காக சித்தூர் செசன்ஸ் கோர்ட்டில் அந்த மேல்முறையீட்டில் ஆஜராக ராஜாஜி முடிவெடுக்கிறார்.
ஆனால் அவரது வக்கீல் தொழிலுக்கான உரிமத்தை பல்லாயிரக் கணக்கான காங்கிரஸ் வக்கீல்கள் போல அவரும் பார் கவுன்சிலிடம் திரும்பத் தந்துவிட்டாரே? எப்படி ஆஜராவது என்கிறார் அந்த சித்தூர் வக்கீல். கவலை வேண்டாம் குற்றவியல் நடைமுறைச்சட்டத்தில் வக்கீலாக இல்லாமல் வக்காலத்து இல்லாமல் தனிமனிதனாக ஒரு குற்றவாளிக்கு ஆஜராக வழி உண்டு என்பதை சுட்டிக்காட்டி அவர் சித்தூர் சென்ற நாள் 22-12-1925. ஆங்கிலேய நீதிபதி அவருக்கு விதிகளின் படி அனுமதி அளிக்க மூதறிஞர் ராஜாஜி அவருக்கே உரித்தான சட்ட ஞானத்தோடு வக்கீல் உடையின்றி சிவில் உடையோடு அவ்வழக்கை நடத்தி அந்த மனிதனுக்கு விடுதலை வாங்கித் தருகிறார். அவனைத் தன்னோடு திருக்கோவிலுக்குள் அழைத்துச் செல்கிறார். தெய்வ தரிசனம் அவனுக்குப் பரவசத்தையும் இவருக்கு மகிழ்வையும் தருகிறது. அந்த உணர்வு மேலீட்டில் மூதறிஞர் எழுதிய பாடல்தான் ' குறையொன்றும் இல்லை மறை மூர்த்தி கண்ணா' கீர்த்தனை.
பிற்பாடு தனக்கு மாப்பிள்ளை ஆகியவரும் காந்தியின் மகனுமான தேவதாஸ் காந்திக்கு திருச்செங்கோடு காந்தி ஆசிரமத்திலிருந்து இந்த சம்பவத்தை விளக்கி ஒரு கடிதம் எழுதுகிறார். அது காந்தியாரின் பார்வைக்குச் செல்கிறது. ஒரு உன்னதமான காரியத்தைச் செய்த்தற்காக அந்த மகாத்மா இந்த உத்தமரைப் பாராட்டுகிறார். அக்கடிதங்களை சபர்மதி ஆசிரமத்தில் தான் பார்த்ததாக ஒரு முறை இரயில் பயணத்தில் நான் சந்தித்த ஒரு அன்பர் சொன்னார்.
இச்சம்பவத்தை நினைவு கூர்ந்து முதன்முதலாக ராஜாஜியின் நினைவாக தி இந்து நாளிதழில் 2002 ம் வருடம் டிசம்பர் 24ம் தேதி ராஜாஜியின் பேரன் கோபால் காந்தி ஒரு கட்டுரை எழுதியிருக்கிறார். அதை இத்துடன் லிங்க்கியிருக்கிறேன். சற்றே நினைத்துப்பாருங்கள். 1925 ல் நிகழ்ந்த ஒரு சரித்திர முக்கியத்துவம் வாய்ந்த ஒரு சம்பவம் யாருக்கும் தெரியாமல் போகிறது. பிற்பாடு 1967ல் கல்கி வார இதழ் ராஜாஜி எழுதிய இப்பாடலை முதல் தடவையாக பதிப்பித்தது.
ஆனாலும் இப்பாடலை உலகம் முழுவதும் பிரபலப்படுத்தியது இசையரசி எம். எஸ். சுப்புலக்ஷ்மி தான். 1979ம் வருடம் HMV நிறுவனம் எம்.எஸ். பாடிய ஸ்ரீவேங்கடேச பஞ்சரத்னமாலா என்ற ஒலித்தட்டில் இப்பாடலை அவர் அற்புதமாகப் பாடி அருமையான அப்பாடலுக்கு மேலும் மெருகேற்றியிருந்தார். சிவரஞ்சனி, காப்பி மற்றும் சிந்துபைரவி ஆகிய மூன்று ராகங்களில் அமைந்த ராகமாலிகைப் பாடல் கேட்பவர்களை உன்மத்தம் அடையச் செய்ய வல்லது. பதிவுசெய்யப்பட்டாலும் சரித்திரம் மறந்த அந்த உன்னதமான சம்பவத்தையும் அந்த உத்தமரின் மேன்மையையும் தங்களின் மேலான பார்வைக்கு வைப்பதில் இந்த எளியவனுக்கு இந்த வாய்ப்பு கிடைத்ததால் எனக்கும் குறை ஒன்றும் இல்லை.
***********
Online edition of India's National Newspaper
Sunday, Dec 22, 2002
About Us
Contact Us
Magazine Published on Sundays
Features: Magazine | Literary Review | Life | Metro Plus | Open Page |Education |Book Review | Business | SciTech | Entertainment | Young World | Quest | Folio |
Magazine
Rajaji's unknown collaborator
As is so much about Chakravarti Rajagopalachari, his song `Kurai Onrum Illai No Regrets Have I' is a paradox. In attempting to place it both within and outside Rajaji's inner being, GOPAL GANDHI believes that the metaphysical composition had a co-author; an individual who worked subliminally in Rajaji's mind ... . A special tribute to Rajaji on the occasion of his death anniversary that falls on December 25.
Rajaji... rarely moved by emotion.
WHEN Chakravarti Rajagopalachari wrote Kurai Onrum Illai, what was on his mind?
The question must arise in most listeners as they hear M.S. Subbulakshmi render that Tamil song in her magical weave of music and prayer. He was known to be, essentially, a cerebral being, an aquiline Sri Vaishnavite who could use his powers of reasoning and articulation to telling effect, often against one's own judgment. Among Mahatma Gandhi's front-ranking associates, he was regarded as one who had brought to the cause an essentially intellectual vigour , Jawaharlal Nehru saying of Rajaji, "His brilliant intellect, selfless character, and penetrating powers of analysis have been a tremendous asset to our cause". Jayaprakash Narayan described him as "a mental phenomenon" and Professor Hiren Mukerjee in a moving article has said "Rajaji came to be known as the brain behind the right-wing constellation around Gandhiji". K.P. Kesava Menon, Chief Editor of Mathrubhumi observed in a birthday assessment, "Sri Rajagopalachari is rarely moved by emotion".
Rajaji's letter to his son-in-law Devadas Gandhi.
But it needed no more than a slight engagement with Rajaji to feel the vibrations of an aquifer within him of pure emotion, of sadness, in fact, of sorrow. His life had been anything but what could be called happy. Death had stalked his contentment. His wife Alarmelamanga died when he was 37, and their youngest child, Lakshmi, three. He was to lose a much-loved son and both his sons-in-law, Varadachari and Devadas Gandhi, the elder one widowing Namagiri at 26 and the younger widowing Lakshmi at 45. At Namagiri's loss, the Mahatma telegrammed Rajaji: "God must be your rock". When a future President, R. Venkataraman met Rajaji to condole with the septuagenarian at Devadas's going, Rajaji told RV it was not a great thing to live a great age, "One has to bear the sorrows of the next generation".
He certainly had regrets, corrosive regrets. And yet, Kurai Onrum Illai.
As with so much about Rajaji, the song is therefore a paradox. It has been composed by a man of religion, born to Vaishnavite orthodoxy but disclaiming every encrustation of religiosity barring the sacred thread; a vegetarian by habit and conviction but fascinated by the culinary details of that sanguinary Scottish repast, haggis; a teetotaller and prohibitionist but an honest admirer of the Punchadvertisement: "Don't be vague, ask for Haig"; a Savonarola of serious intent but Sharian in caricaturing others (T.T. Krishnamachari introducing a grandchild to Rajaji: "He is mischievous". Rajaji: "But that runs in the family"); an ardent admirer of Tilak but follower of Gandhi; a "no-changer" and "anti Council-entry" among Congressmen in 1922 but a proponent of support to the British war effort in 1942; a firm believer in free enterprise but never in possession of one extra rupee; a devotee of Rama who could yet say that the killing of Vali by the Prince of Ayodhya was and will remain indefensible. Kurai Onrum Illai is the composition of that complex mind, a mind that had its share of human sorrow but had a talent for sublimating his private sorrows into inner responses of an altogether original quality.
The Raj connection... Lord Lady Mountbatten and Rajaji (second from right) before their visit to Burma.
This article is intended to place that song both within and outside Rajaji's inner being. For I believe the song had a co-author, an individual whose name is lost to history but who worked subliminally in Rajaji's mind, through recollection merged with devotion, to create the song.
The year was 1925. The Congress had rallied its adherents satyagrahis and non-cooperators across the country to boycott the Raj's courts, symbols of its arrogance and power. There was no question of lawyers in the Congress like Rajaji taking up legal cases. But an exception arose . Let Rajaji describe the episode in his own words as written to his future son-in-law Devadas Gandhi:
Gandhi Ashram
Tiruchengodu
24.12.25
My dear Devadas
I have been away from my place since 21st and will be there onlytomorrow. I am writing this from Salem where I have broken journey for a day. I am returning from Chittoor where I argued a case in court!
(As perhaps you have already read in the papers) you can read a report of this unexpected event in The Hindu of 23 December.
Jawaharlal Nehru with Rajaji (left)... recognising his selfless spirit.
A panchama was convicted by the sub-magistrate of Tirupati because in a fit of devotion and exultation of mind he went inside along with other pilgrims into the famous temple at Tiruchanoor. I read a report of the judgment in the papers with indignation. Later on I was requested to help in the appeal filed by the man and I readily agreed. I went and the gentleman an MLC and Vakil in charge of the case asked me if I would argue the case. I said if I could speak in court as a private gentleman specially requested by the appellant which procedure is open to every accused person in a criminal case I would gladly do it but I could not appear as a vakil filing a vakalat . The court agreed to this course and I fired away. Of course the event is a shock to the Non-Cooperator's conscience. But every rule is observed best by breaking the letter of it when the occasion arises in a supremely compelling way. The case of a perfectly devoted and earnest pariah rushing into the temple to see his God and offer worship and the police catching him and prosecuting him took me out of the mechanical groove of doctrine. He was not a satyagrahi , he was not a reformer, nor a hero. But he was a panchama who came year after year to the temple for the last ten years and was content to break his coconut from outside the gate. This year somehow he felt he was also worthy to go nearer. I suppose the pulse of agitation had unconsciously touched his soul and when a crowd of pilgrims came shouting Govinda! Govinda! The Tirupati pilgrims' war cry, he forgot himself and the law imposed on his unfortunate class. And he went in. Surely, I can't stand aside resting on the creed of Boycott of Courts and see this man convicted for "insulting religion"!
I fear the event might be misunderstood and purposely hooked on by designers and enemies. However I have done it and I have obtained an acquittal too of the man. I felt a bit queer when standing and addressing without turban or coat and with only my khadi chaddar over my head and shoulders as at home and was prepared to be objected to and to retire. But the magistrate was all courtesy and felt keenly interested. So I went on as if I had never stopped practice these seven years.
Yours affectionately,
Anna
When the Mahatma learnt of the episode his reaction was as quick as it was clear: "(Rajaji) would have been like a Pharisee if he had sat there still, gloating over the sanctimonious satisfaction of non-cooperating, while the accused could have been discharged by his intervention".
Kurai Onrum Illai telescopes the identities of the panchama and the Sri Vaishnava. If Rajaji had an intellectual difficulty in capturing the metaphysical totality of the Lord and His Consort at Tiruchanoor, he was in the company of a man who had difficulty in accessing the physicality of the deities. For both, the Divinities were behind a tirai imagined but unseen. And both were without regrets at what they had done. One at having ventured into a temple the grooves of law had forbidden him from, the other at having ventured into the court the grooves of protest had forbidden him from. Both had broken the letter of the law in a moment that had appeared to them in a supremely compelling way.
I have attempted a translation of Kurai Onrum Illai with the help of Kalki's grand-daughter Gowri Ramnarayan, knowing full well that this or any other English version can never convey the transporting force of the original. I know that this rendering would seem disastrously inadequate to those who savour Kurai Onrum Illai. But I trust they will see the non-literary, psycho-historical and cultural context of the piece. I invite their attention, particularly, to the use of the word kal by Rajaji in the song, translated as "rock". I also invite attention to Gandhiji's use of the word "rock" in his message to Rajaji on the death of Varadachari. Gandhiji certainly knew the man he was writing to.
As Rajaji lay dying in General Hospital, Madras, in December 1972, all his regrets must have crossed his mind, all his sorrows. But also, all his reconciliations of those emotions with his faith in the "rock". The last words spoken by him from his death bed, when asked how he felt were simple: "I am happy".
No one knows what the last words spoken by his Tiruchanoor client were. But if, wherever he died, the devotee had recalled the pulse of emotion he felt on the mountain doorstep, he too might well have closed his innings with the words "I am happy."
Rajaji's father, Chakravarti Iyengar.
Kurai Onrum Illai is a metaphysical composition which lends itself to more than one interpretation. But it is above all the encapsulation of a Vaishnavite's dualistic faith in a God and Goddess "yon high" who are seen but partially through the twin lenses of knowledge and devotion by the devotee.
Rajaji, with surpassing humility, holds his apprehension of Reality as limited by his own mental confines, but he accepts what he is given and does not claim more. His "co-author" is limited by physical confines and with equally surpassing humility regards his partial imagining as wholly adequate and claims no more. But both are swept on by the "pulse of emotion" to a territory they retreive from beyond the edges of temporal and celestial possibilties. It has been given to Subbulakshmi to trigger the same pulsation, through her spire of musical intelligence, among us, her listeners. Who can match her credentials for doing so?
So, along with MS and Kadayanallur Venkataraman (who has set the composition to music in a triangulated compound of Sivaranjani, Kapi and Sindhu Bhairavi), Rajaji's piece has a fourth, and perhaps most important, collaborator in the nameless devotee of the rock-incarnation of Govinda. There are those who, today, reading Rajaji's 1925 letter will turn up their noses at his use of the words pariahand panchama.
May I urge them to hear MS sing the song next time with that devotee in mind, calling him whatever politically correct name they might choose. They will find new meaning to it then and also discover a new facet in the "brain" behind the right-wing constellation of the Mahatma.
Kurai Onrum Illai
(No Regrets Have I)
A rendering of the Tamil
composition of C. Rajagopalachari
No regrets have I
My lord,
None.
Lord of the Written Word,
My light, my sight,
My very eyes
No regrets,
None.
Though you stand
Where I behold you not
My light, my very eyes,
Protector of all earthlings
I know you sustain me
Lord of the Venkata Hill so pure
You meet my hunger, my thirst
My hope, my prayer
You keep me from harm,
Lord of the Sparkling Gems,
I need naught else
Father of the Seven Hills,
Naught else.
* * *
You stand do you not?
Veiled by a screen
Only the learned can part
For they are the learned
Which I am not
But no, no regrets have I.
Crowning this hill
You stand as rock
Giver of Boons
Immutable God
Father to these hills
No regrets have I
Govinda !
* * *
In this benighted Age of ours
Lord
The worst of all the Four
You have entered
The sanctum
A shaft of granite
Where though I see you not
No regrets have I.
Boulder of strength
With the Ocean,
Heaving on your breast,
Of the purest compassion
My Mother,
My very own, who grants
Anything I ask of her
Can I possibly have regrets?
The two of you, I know,
Stand there for me
Eternally
No regrets have I my Govinda
None, none whatsoever
Govinda! Govinda!
Govinda! Govinda!
குறையொன்றுமில்லை பாடல் பிறந்த கதை;
1925. நாடெங்கிலும் காந்தியின் தலைமையில் விடுதலைப் போராட்டம் புது எழுச்சி கொண்டிருந்த காலகட்டம். காசையும் வாங்கிக் கொண்டு கேசையும் ஏற்றுக் கொண்டு தானும் கோர்ட்டுக்குப் போகமாட்டேன் அடுத்தவனையும் போகவிடமாட்டேன் என்ற தற்போதைய நீதிமன்றப் புறக்கணிப்பைப் போலன்றி ஏழு வருடங்களாக ஒத்துழையாமை இயக்கத்தின் கீழ் தங்கள் சன்னத்துகளை திரும்பத் தந்துவிட்டு அந்நிய அரசின் நீதிமன்றங்களை அன்றைய வக்கீல்கள் முழுமையாகப் புறக்கணித்து வந்த காலம். தற்போதைய ஆந்திர மாநிலத்திலிருக்கும் சித்தூரிலிருந்த ஒரு காங்கிரஸ் மேலவை உறுப்பினரும் மூதறிஞர் ராஜாஜியின் நண்பருமான ஒரு வக்கீல் கேட்டுக்கொண்டதற்கு இணங்க அமரர் ராஜாஜி சித்தூர் செல்கிறார். காந்தியின் கட்டளையை மீறி ஒரு குற்ற வழக்கில் தண்டிக்கப்பட்ட ஒரு 'தாழ்த்தப்பட்ட பஞ்சமனுக்கு' அப்பீலில் ஆஜராவதாக அவர் துணிந்து முடிவெடுத்திருந்தார். அது எத்தகைய விளைவுகளை ஏற்படுத்தினாலும் சரி என்ற எண்ணத்திற்கு அவர் வந்திருந்தார் என்பதும் கடைசி வரை அதை அவர் விளம்பரப்படுத்திக் கொள்ளவில்லை என்பதும் அவரது மேன்மை.
அந்த மனிதன் அப்படி என்ன தவறிழைத்துவிட்டான்? தாழ்த்தப்பட்ட இனத்தில் பிறந்து விட்டதால் அவன் திருப்பதி கோவிலுக்குள் நுழைந்து இறைவனைப் பார்த்து வணங்க அனுமதியற்ற அவலமான காலகட்டம். அப்போதிருந்த நீதிமன்றம் அதை மீறும் 'பஞ்சமர்களை' சிறைக்கு அனுப்பிய காலம். அந்த மனிதன் பத்து வருடங்களாக திருப்பதி கோவிலுக்குள் செல்லத் துடிக்கிறான். அனுமதி இல்லை. ஒரு நாள் 'கோவிந்தா கோவிந்தா' கோஷத்துடன் பக்திமேலிட கோவிலுக்குள் நுழைய காவலர் கைது செய்து நீதிமன்றத்தால் தண்டிக்கப்பட்டு சிறைக்கு அனுப்பப்படுகிறான். அவனுக்காக அப்பீல் செய்த அந்த சித்தூர் வக்கீல் குற்ற வழக்குகளில் ஜாம்பவான் ஆகிய ராஜாஜிக்கு அந்த அப்பீலை நடாத்தித் தரும்படி வேண்டுகிறார்.
ராஜாஜிக்கு மிகப்பெரிய சவால். ஏழு வருடங்களாக காந்தியின் கட்டளைக்கிணங்கி தான் புறக்கணித்து வந்த நீதிமன்றப் பணியை இந்த ஒரு வழக்கிற்காக மீண்டும் ஏற்பதா? வேண்டாமா? கட்சியா? நியாயமா? அரிசனங்களின் ஆலயப்பிரவேசம் அவசியமானது என்ற அவரது கொளகைக்கு முன்னால் காந்தியின் கட்டளை தோற்கிறது. அந்த ஏழைக்காக சித்தூர் செசன்ஸ் கோர்ட்டில் அந்த மேல்முறையீட்டில் ஆஜராக ராஜாஜி முடிவெடுக்கிறார்.
ஆனால் அவரது வக்கீல் தொழிலுக்கான உரிமத்தை பல்லாயிரக் கணக்கான காங்கிரஸ் வக்கீல்கள் போல அவரும் பார் கவுன்சிலிடம் திரும்பத் தந்துவிட்டாரே? எப்படி ஆஜராவது என்கிறார் அந்த சித்தூர் வக்கீல். கவலை வேண்டாம் குற்றவியல் நடைமுறைச்சட்டத்தில் வக்கீலாக இல்லாமல் வக்காலத்து இல்லாமல் தனிமனிதனாக ஒரு குற்றவாளிக்கு ஆஜராக வழி உண்டு என்பதை சுட்டிக்காட்டி அவர் சித்தூர் சென்ற நாள் 22-12-1925. ஆங்கிலேய நீதிபதி அவருக்கு விதிகளின் படி அனுமதி அளிக்க மூதறிஞர் ராஜாஜி அவருக்கே உரித்தான சட்ட ஞானத்தோடு வக்கீல் உடையின்றி சிவில் உடையோடு அவ்வழக்கை நடத்தி அந்த மனிதனுக்கு விடுதலை வாங்கித் தருகிறார். அவனைத் தன்னோடு திருக்கோவிலுக்குள் அழைத்துச் செல்கிறார். தெய்வ தரிசனம் அவனுக்குப் பரவசத்தையும் இவருக்கு மகிழ்வையும் தருகிறது. அந்த உணர்வு மேலீட்டில் மூதறிஞர் எழுதிய பாடல்தான் ' குறையொன்றும் இல்லை மறை மூர்த்தி கண்ணா' கீர்த்தனை.
பிற்பாடு தனக்கு மாப்பிள்ளை ஆகியவரும் காந்தியின் மகனுமான தேவதாஸ் காந்திக்கு திருச்செங்கோடு காந்தி ஆசிரமத்திலிருந்து இந்த சம்பவத்தை விளக்கி ஒரு கடிதம் எழுதுகிறார். அது காந்தியாரின் பார்வைக்குச் செல்கிறது. ஒரு உன்னதமான காரியத்தைச் செய்த்தற்காக அந்த மகாத்மா இந்த உத்தமரைப் பாராட்டுகிறார். அக்கடிதங்களை சபர்மதி ஆசிரமத்தில் தான் பார்த்ததாக ஒரு முறை இரயில் பயணத்தில் நான் சந்தித்த ஒரு அன்பர் சொன்னார்.
இச்சம்பவத்தை நினைவு கூர்ந்து முதன்முதலாக ராஜாஜியின் நினைவாக தி இந்து நாளிதழில் 2002 ம் வருடம் டிசம்பர் 24ம் தேதி ராஜாஜியின் பேரன் கோபால் காந்தி ஒரு கட்டுரை எழுதியிருக்கிறார். அதை இத்துடன் லிங்க்கியிருக்கிறேன். சற்றே நினைத்துப்பாருங்கள். 1925 ல் நிகழ்ந்த ஒரு சரித்திர முக்கியத்துவம் வாய்ந்த ஒரு சம்பவம் யாருக்கும் தெரியாமல் போகிறது. பிற்பாடு 1967ல் கல்கி வார இதழ் ராஜாஜி எழுதிய இப்பாடலை முதல் தடவையாக பதிப்பித்தது.
ஆனாலும் இப்பாடலை உலகம் முழுவதும் பிரபலப்படுத்தியது இசையரசி எம். எஸ். சுப்புலக்ஷ்மி தான். 1979ம் வருடம் HMV நிறுவனம் எம்.எஸ். பாடிய ஸ்ரீவேங்கடேச பஞ்சரத்னமாலா என்ற ஒலித்தட்டில் இப்பாடலை அவர் அற்புதமாகப் பாடி அருமையான அப்பாடலுக்கு மேலும் மெருகேற்றியிருந்தார். சிவரஞ்சனி, காப்பி மற்றும் சிந்துபைரவி ஆகிய மூன்று ராகங்களில் அமைந்த ராகமாலிகைப் பாடல் கேட்பவர்களை உன்மத்தம் அடையச் செய்ய வல்லது. பதிவுசெய்யப்பட்டாலும் சரித்திரம் மறந்த அந்த உன்னதமான சம்பவத்தையும் அந்த உத்தமரின் மேன்மையையும் தங்களின் மேலான பார்வைக்கு வைப்பதில் இந்த எளியவனுக்கு இந்த வாய்ப்பு கிடைத்ததால் எனக்கும் குறை ஒன்றும் இல்லை.
***********
Online edition of India's National Newspaper
Sunday, Dec 22, 2002
About Us
Contact Us
Magazine Published on Sundays
Features: Magazine | Literary Review | Life | Metro Plus | Open Page |Education |Book Review | Business | SciTech | Entertainment | Young World | Quest | Folio |
Magazine
Rajaji's unknown collaborator
As is so much about Chakravarti Rajagopalachari, his song `Kurai Onrum Illai No Regrets Have I' is a paradox. In attempting to place it both within and outside Rajaji's inner being, GOPAL GANDHI believes that the metaphysical composition had a co-author; an individual who worked subliminally in Rajaji's mind ... . A special tribute to Rajaji on the occasion of his death anniversary that falls on December 25.
Rajaji... rarely moved by emotion.
WHEN Chakravarti Rajagopalachari wrote Kurai Onrum Illai, what was on his mind?
The question must arise in most listeners as they hear M.S. Subbulakshmi render that Tamil song in her magical weave of music and prayer. He was known to be, essentially, a cerebral being, an aquiline Sri Vaishnavite who could use his powers of reasoning and articulation to telling effect, often against one's own judgment. Among Mahatma Gandhi's front-ranking associates, he was regarded as one who had brought to the cause an essentially intellectual vigour , Jawaharlal Nehru saying of Rajaji, "His brilliant intellect, selfless character, and penetrating powers of analysis have been a tremendous asset to our cause". Jayaprakash Narayan described him as "a mental phenomenon" and Professor Hiren Mukerjee in a moving article has said "Rajaji came to be known as the brain behind the right-wing constellation around Gandhiji". K.P. Kesava Menon, Chief Editor of Mathrubhumi observed in a birthday assessment, "Sri Rajagopalachari is rarely moved by emotion".
Rajaji's letter to his son-in-law Devadas Gandhi.
But it needed no more than a slight engagement with Rajaji to feel the vibrations of an aquifer within him of pure emotion, of sadness, in fact, of sorrow. His life had been anything but what could be called happy. Death had stalked his contentment. His wife Alarmelamanga died when he was 37, and their youngest child, Lakshmi, three. He was to lose a much-loved son and both his sons-in-law, Varadachari and Devadas Gandhi, the elder one widowing Namagiri at 26 and the younger widowing Lakshmi at 45. At Namagiri's loss, the Mahatma telegrammed Rajaji: "God must be your rock". When a future President, R. Venkataraman met Rajaji to condole with the septuagenarian at Devadas's going, Rajaji told RV it was not a great thing to live a great age, "One has to bear the sorrows of the next generation".
He certainly had regrets, corrosive regrets. And yet, Kurai Onrum Illai.
As with so much about Rajaji, the song is therefore a paradox. It has been composed by a man of religion, born to Vaishnavite orthodoxy but disclaiming every encrustation of religiosity barring the sacred thread; a vegetarian by habit and conviction but fascinated by the culinary details of that sanguinary Scottish repast, haggis; a teetotaller and prohibitionist but an honest admirer of the Punchadvertisement: "Don't be vague, ask for Haig"; a Savonarola of serious intent but Sharian in caricaturing others (T.T. Krishnamachari introducing a grandchild to Rajaji: "He is mischievous". Rajaji: "But that runs in the family"); an ardent admirer of Tilak but follower of Gandhi; a "no-changer" and "anti Council-entry" among Congressmen in 1922 but a proponent of support to the British war effort in 1942; a firm believer in free enterprise but never in possession of one extra rupee; a devotee of Rama who could yet say that the killing of Vali by the Prince of Ayodhya was and will remain indefensible. Kurai Onrum Illai is the composition of that complex mind, a mind that had its share of human sorrow but had a talent for sublimating his private sorrows into inner responses of an altogether original quality.
The Raj connection... Lord Lady Mountbatten and Rajaji (second from right) before their visit to Burma.
This article is intended to place that song both within and outside Rajaji's inner being. For I believe the song had a co-author, an individual whose name is lost to history but who worked subliminally in Rajaji's mind, through recollection merged with devotion, to create the song.
The year was 1925. The Congress had rallied its adherents satyagrahis and non-cooperators across the country to boycott the Raj's courts, symbols of its arrogance and power. There was no question of lawyers in the Congress like Rajaji taking up legal cases. But an exception arose . Let Rajaji describe the episode in his own words as written to his future son-in-law Devadas Gandhi:
Gandhi Ashram
Tiruchengodu
24.12.25
My dear Devadas
I have been away from my place since 21st and will be there onlytomorrow. I am writing this from Salem where I have broken journey for a day. I am returning from Chittoor where I argued a case in court!
(As perhaps you have already read in the papers) you can read a report of this unexpected event in The Hindu of 23 December.
Jawaharlal Nehru with Rajaji (left)... recognising his selfless spirit.
A panchama was convicted by the sub-magistrate of Tirupati because in a fit of devotion and exultation of mind he went inside along with other pilgrims into the famous temple at Tiruchanoor. I read a report of the judgment in the papers with indignation. Later on I was requested to help in the appeal filed by the man and I readily agreed. I went and the gentleman an MLC and Vakil in charge of the case asked me if I would argue the case. I said if I could speak in court as a private gentleman specially requested by the appellant which procedure is open to every accused person in a criminal case I would gladly do it but I could not appear as a vakil filing a vakalat . The court agreed to this course and I fired away. Of course the event is a shock to the Non-Cooperator's conscience. But every rule is observed best by breaking the letter of it when the occasion arises in a supremely compelling way. The case of a perfectly devoted and earnest pariah rushing into the temple to see his God and offer worship and the police catching him and prosecuting him took me out of the mechanical groove of doctrine. He was not a satyagrahi , he was not a reformer, nor a hero. But he was a panchama who came year after year to the temple for the last ten years and was content to break his coconut from outside the gate. This year somehow he felt he was also worthy to go nearer. I suppose the pulse of agitation had unconsciously touched his soul and when a crowd of pilgrims came shouting Govinda! Govinda! The Tirupati pilgrims' war cry, he forgot himself and the law imposed on his unfortunate class. And he went in. Surely, I can't stand aside resting on the creed of Boycott of Courts and see this man convicted for "insulting religion"!
I fear the event might be misunderstood and purposely hooked on by designers and enemies. However I have done it and I have obtained an acquittal too of the man. I felt a bit queer when standing and addressing without turban or coat and with only my khadi chaddar over my head and shoulders as at home and was prepared to be objected to and to retire. But the magistrate was all courtesy and felt keenly interested. So I went on as if I had never stopped practice these seven years.
Yours affectionately,
Anna
When the Mahatma learnt of the episode his reaction was as quick as it was clear: "(Rajaji) would have been like a Pharisee if he had sat there still, gloating over the sanctimonious satisfaction of non-cooperating, while the accused could have been discharged by his intervention".
Kurai Onrum Illai telescopes the identities of the panchama and the Sri Vaishnava. If Rajaji had an intellectual difficulty in capturing the metaphysical totality of the Lord and His Consort at Tiruchanoor, he was in the company of a man who had difficulty in accessing the physicality of the deities. For both, the Divinities were behind a tirai imagined but unseen. And both were without regrets at what they had done. One at having ventured into a temple the grooves of law had forbidden him from, the other at having ventured into the court the grooves of protest had forbidden him from. Both had broken the letter of the law in a moment that had appeared to them in a supremely compelling way.
I have attempted a translation of Kurai Onrum Illai with the help of Kalki's grand-daughter Gowri Ramnarayan, knowing full well that this or any other English version can never convey the transporting force of the original. I know that this rendering would seem disastrously inadequate to those who savour Kurai Onrum Illai. But I trust they will see the non-literary, psycho-historical and cultural context of the piece. I invite their attention, particularly, to the use of the word kal by Rajaji in the song, translated as "rock". I also invite attention to Gandhiji's use of the word "rock" in his message to Rajaji on the death of Varadachari. Gandhiji certainly knew the man he was writing to.
As Rajaji lay dying in General Hospital, Madras, in December 1972, all his regrets must have crossed his mind, all his sorrows. But also, all his reconciliations of those emotions with his faith in the "rock". The last words spoken by him from his death bed, when asked how he felt were simple: "I am happy".
No one knows what the last words spoken by his Tiruchanoor client were. But if, wherever he died, the devotee had recalled the pulse of emotion he felt on the mountain doorstep, he too might well have closed his innings with the words "I am happy."
Rajaji's father, Chakravarti Iyengar.
Kurai Onrum Illai is a metaphysical composition which lends itself to more than one interpretation. But it is above all the encapsulation of a Vaishnavite's dualistic faith in a God and Goddess "yon high" who are seen but partially through the twin lenses of knowledge and devotion by the devotee.
Rajaji, with surpassing humility, holds his apprehension of Reality as limited by his own mental confines, but he accepts what he is given and does not claim more. His "co-author" is limited by physical confines and with equally surpassing humility regards his partial imagining as wholly adequate and claims no more. But both are swept on by the "pulse of emotion" to a territory they retreive from beyond the edges of temporal and celestial possibilties. It has been given to Subbulakshmi to trigger the same pulsation, through her spire of musical intelligence, among us, her listeners. Who can match her credentials for doing so?
So, along with MS and Kadayanallur Venkataraman (who has set the composition to music in a triangulated compound of Sivaranjani, Kapi and Sindhu Bhairavi), Rajaji's piece has a fourth, and perhaps most important, collaborator in the nameless devotee of the rock-incarnation of Govinda. There are those who, today, reading Rajaji's 1925 letter will turn up their noses at his use of the words pariahand panchama.
May I urge them to hear MS sing the song next time with that devotee in mind, calling him whatever politically correct name they might choose. They will find new meaning to it then and also discover a new facet in the "brain" behind the right-wing constellation of the Mahatma.
Kurai Onrum Illai
(No Regrets Have I)
A rendering of the Tamil
composition of C. Rajagopalachari
No regrets have I
My lord,
None.
Lord of the Written Word,
My light, my sight,
My very eyes
No regrets,
None.
Though you stand
Where I behold you not
My light, my very eyes,
Protector of all earthlings
I know you sustain me
Lord of the Venkata Hill so pure
You meet my hunger, my thirst
My hope, my prayer
You keep me from harm,
Lord of the Sparkling Gems,
I need naught else
Father of the Seven Hills,
Naught else.
* * *
You stand do you not?
Veiled by a screen
Only the learned can part
For they are the learned
Which I am not
But no, no regrets have I.
Crowning this hill
You stand as rock
Giver of Boons
Immutable God
Father to these hills
No regrets have I
Govinda !
* * *
In this benighted Age of ours
Lord
The worst of all the Four
You have entered
The sanctum
A shaft of granite
Where though I see you not
No regrets have I.
Boulder of strength
With the Ocean,
Heaving on your breast,
Of the purest compassion
My Mother,
My very own, who grants
Anything I ask of her
Can I possibly have regrets?
The two of you, I know,
Stand there for me
Eternally
No regrets have I my Govinda
None, none whatsoever
Govinda! Govinda!
Govinda! Govinda!