Tweet
4.4.20 ஸர்வலோகஸ்ய தர்மாத்மா
ஸரண்யஸ்ஸரணம் புரா ।
குருர்மே ராகவஸ்ஸோऽயம்
ஸுக்ரீவம் ஸரணம் கத: ॥
sarvalōkasya dharmātmā
ṡaraṇyaṡṡaraṇaṃ purā ।
gururmē rāghavassō'yam
sugrīvaṃ ṡaraṇaṃ gataḥ ॥
Rāghava, the Dharmātma, who is an elder to me, was,
once upon a time, the refuge of everyone.
Now he seeks refuge in Sugreeva.
4.4.21 யஸ்ய ப்ரஸாதே ஸததம்
ப்ரஸீதேயுரிமா: ப்ரஜா: ।
ஸ ராமோ வாநரேந்த்ரஸ்ய
ப்ரஸாதமபிகாங்க்ஷதே ॥
yasya prasādē satatam
prasīdēyurimāḥ prajāḥ ।
sa rāmō vānarēndrasya
prasādamabhikāṅkṣatē ॥
Rāma, in whose grace all people found comfort,
now seeks the grace of the lord of Vānaras.
4.4.22-23 யேந ஸர்வகுணோபேதா:
ப்ருதிவ்யாம் ஸர்வபார்திவா: ।
மாநிதாஸ்ஸததம் ராஜ்ஞா
ஸதா தஸரதேந வை ।
தஸ்யாயம் பூர்வஜ: புத்ர:
த்ரிஷு லோகேஷு விஸ்ருத: ।
ஸுக்ரீவம் வாநரேந்த்ரம் து
ராமஸ்ஸரணமாகத: ॥
yēna sarvaguṇōpētāḥ
pṛthivyāṃ sarvapārthivāḥ ।
mānitāssatataṃ rājñā
sadā daṡarathēna vai ।
tasyāyaṃ pūrvajaḥ putraḥ
triṣu lōkēṣu viṡrutaḥ ।
sugrīvaṃ vānarēndraṃ tu
rāmaṡṡaraṇamāgataḥ ॥
Rāma, one renowned in all the three worlds
and the eldest son of Daṡaratha
who had dealt with all the kings of the earth
of every great virtue with utmost rapport,
seeks the refuge of Sugreeva, the lord of Vānaras.
4.4.24 ஸோகாபிபூதே ராமே து
ஸோகார்தே ஸரணம் கதே ।
கர்துமர்ஹதி ஸுக்ரீவ:
ப்ரஸாதம் ஹரியூதப: ॥
ṡōkābhibhūtē rāmē tu
ṡōkārtē ṡaraṇaṃ gatē ।
kartumarhati sugrīvaḥ
prasādaṃ hariyūdhapaḥ ॥
Sugreeva, the leader of the Vānaras,
should bestow his grace on Rāma
who was struck by grief and
takes refuge in him in his helplessness.
4.4.25 ஏவம் ப்ருவாணம் ஸௌமித்ரிம்
கருணம் ஸாஸ்ருலோசநம் ।
ஹநுமாந்ப்ரத்யுவாசேதம்
வாக்யம் வாக்யவிஸாரத: ॥
ēvaṃ bruvāṇaṃ saumitrim
karuṇaṃ sāṡrulōcanam ।
hanumānpratyuvācēdam
vākyaṃ vākyaviṡāradaḥ ॥
When Sowmitri said these words
with tears welling in his eyes,
Hanumān, a master of words,
responded with these words:
4.4.26 ஈத்ருஸா புத்திஸம்பந்நா
ஜிதக்ரோதா ஜிதேந்த்ரியா: ।
த்ரஷ்டவ்யா வாநரேந்த்ரேண
திஷ்ட்யா தர்ஸநமாகதா: ॥
īdṛṡā buddhisampannā
jitakrōdhā jitēndriyāḥ ।
draṣṭavyā vānarēndrēṇa
diṣṭyā darṡanamāgatāḥ ॥
It is only by good fortune that one would meet
people like you, who are intelligent and
have mastered their senses and temper.
You should be seen by the lord of Vānaras.
4.4.27 ஸ ஹி ராஜ்யாத்பரிப்ரஷ்ட:
க்ருதவைரஸ்ச வாலிநா ।
ஹ்ருததாரோ வநே த்ரஸ்தோ
ப்ராத்ரா விநிக்ருதோ ப்ருஸம் ॥
sa hi rājyātparibhraṣṭaḥ
kṛtavairaṡca vālinā ।
hṛtadārō vanē trastō
bhrātrā vinikṛtō bhṛṡam ॥
He also was driven out of his kingdom,
by Vāli, his brother, who became his foe.
Insulted, and with his wife abducted,
he lives in the Vana in fear.
4.4.28 கரிஷ்யதி ஸ ஸாஹாய்யம்
யுவயோர்பாஸ்கராத்மஜ: ।
ஸுக்ரீவஸ்ஸஹ சாஸ்மாபி:
ஸீதாயா: பரிமார்கணே ॥
kariṣyati sa sāhāyyam
yuvayōrbhāskarātmajaḥ ।
sugrīvassaha cāsmābhiḥ
sītāyāḥ parimārgaṇē ॥
Sugreeva, the son of Bhāskara,
along with us, can help you search for Seetā.
Bhāskara mean Sun.
4.4.29 இத்யேவமுக்த்வா ஹநுமாந்
ஸ்லக்ஷ்ணம் மதுரயா கிரா ।
பபாஷே ஸோऽபிகச்சேம
ஸுக்ரீவமிதி ராகவம் ॥
ityēvamuktvā hanumān
ṡlakṣṇaṃ madhurayā girā ।
babhāṣē sō'bhigacchēma
sugrīvamiti rāghavam ॥
Speaking thus in soft and sweet words,
he said to Rāghava,
‘Well, we will now proceed to Sugreeva’.
4.4.30 ஏவம் ப்ருவாணம் தர்மாத்மா
ஹநுமந்தம் ஸ லக்ஷ்மண: ।
ப்ரதிபூஜ்ய யதாந்யாயம்
இதம் ப்ரோவாச ராகவம் ॥
ēvaṃ bruvāṇaṃ dharmātmā
hanumantaṃ sa lakṣmaṇaḥ ।
pratipūjya yathānyāyam
idaṃ prōvāca rāghavam ॥
Lakshmaṇa, the Dharmātma,
duly honoring Hanumān when he had thus spoken,
turned to Rāghava and said these words:
4.4.31 கபி: கதயதே ஹ்ருஷ்டோ
யதாऽயம் மாருதாத்மஜ: ।
க்ருத்யவாம்த்ஸோऽபி ஸம்ப்ராப்த:
க்ருதக்ருத்யோऽஸி ராகவ ॥
kapiḥ kathayatē hṛṣṭō
yathā'yaṃ mārutātmajaḥ ।
kṛtyavāṃtsō'pi samprāptaḥ
kṛtakṛtyō'si rāghava ॥
This Vānara, the son of Vāyu,
is evidently happy, based on what he says.
He also has a purpose for coming here.
Your object is as good as achieved.
4.4.32 ப்ரஸந்நமுகவர்ணஸ்ச
வ்யக்தம் ஹ்ருஷ்டஸ்ச பாஷதே ।
நாந்ருதம் வக்ஷ்யதே வீரோ
ஹநுமாந்மாருதாத்மஜ: ॥
prasannamukhavarṇaṡca
vyaktaṃ hṛṣṭaṡca bhāṣatē ।
nānṛtaṃ vakṣyatē vīrō
hanumānmārutātmajaḥ ॥
Clearly, Hanumān the Veera, the son of Vāyu
cannot be disingenuous in his words,
based on the joy evident in his talk
and on the pleasantness in his face.
4.4.33 ததஸ்ஸ து மஹாப்ராஜ்ஞோ
ஹநுமாந்மாருதாத்மஜ: ।
ஜகாமாऽऽதாய தௌ வீரௌ
ஹரிராஜாய ராகவௌ ॥
tatassa tu mahāprājñō
hanumānmārutātmajaḥ ।
jagāmā''dāya tau vīrau
harirājāya rāghavau ॥
Then the sagacious Hanumān, the son of Vāyu,
took the Rāghavas, the Veeras, to the lord of Vānaras.
4.4.34 பிக்ஷுரூபம் பரித்யஜ்ய
வாநரம் ரூபமாஸ்தித: ।
ப்ருஷ்டமாரோப்ய தௌ வீரௌ
ஜகாம கபிகுஞ்ஜர: ॥
bhikṣurūpaṃ parityajya
vānaraṃ rūpamāsthitaḥ ।
pṛṣṭhamārōpya tau vīrau
jagāma kapikuñjaraḥ ॥
(Then Hanumān), the elephant among Vānaras,
abjured his guise of a mendicant,
took his original Vānara form
and proceeded, carrying the Veeras on his back.
4.4.35 ஸ து விபுலயஸா: கபிப்ரவீர:
பவநஸுத: க்ருதக்ருத்யவத்ப்ரஹ்ருஷ்ட: ।
கிரிவரமுருவிக்ரம: ப்ரயாத:
ஸ ஸுபமதிஸ்ஸஹ ராமலக்ஷ்மணாப்யாம் ॥
sa tu vipulayaṡāḥ kapipravīraḥ
pavanasutaḥ kṛtakṛtyavatprahṛṣṭaḥ ।
girivaramuruvikramaḥ prayātaḥ
sa ṡubhamatissaha rāmalakṣmaṇābhyām ॥
That Vānara, the son of Vāyu, who was good at heart
and a great Veera of far-flung renown,
rejoiced at having achieved his purpose,
and went swiftly to the great mountain
taking Rāma and Lakshmaṇa with him.
இத்யார்ஷே வால்மீகீயே
ஸ்ரீமத்ராமாயணே ஆதிகாவ்யே
கிஷ்கிந்தாகாண்டே சதுர்தஸ்ஸர்க: ॥
ityārṣē vālmīkīyē
ṡrīmadrāmāyaṇē ādikāvyē
kiṣkindhākāṇḍē caturthassargaḥ ॥
Thus concludes the fourth Sarga
in Kishkindhā Kāṇḍa of the glorious Rāmāyaṇa,
the first ever poem of humankind,
composed by Maharshi Vālmeeki.