Tweet
4.5.16 ததஸ்ஸுப்ரீதமநஸௌ
தாவுபௌ ஹரிராகவௌ ।
அந்யோந்யமபிவீக்ஷந்தௌ
ந த்ருப்திமுபஜக்மது: ॥
tatassuprītamanasau
tāvubhau harirāghavau ।
anyōnyamabhivīkṣantau
na tṛptimupajagmatuḥ ॥
And the Vānara and Rāghava,
feeling very pleased in their hearts,
looked at each other (for long),
as if they could not have enough of each other.
4.5.17 த்வம் வயஸ்யோऽஸி மே ஹ்ருத்யோ
ஹ்யேகம் து:கம் ஸுகம் ச நௌ ।
ஸுக்ரீவோ ராகவம் வாக்யம்
இத்யுவாச ப்ரஹ்ருஷ்டவத் ॥
tvaṃ vayasyō'si mē hṛdyō
hyēkaṃ duḥkhaṃ sukhaṃ ca nau ।
sugrīvō rāghavaṃ vākyam
ityuvāca prahṛṣṭavat ॥
Sugreeva and Rāghava said
these words of joy (to each other):
‘You are now my bosom friend.
We will be one through thick and thin’.
4.5.18 ததஸ்ஸுபர்ணபஹுலாம்
சித்வா ஸாகாம் ஸுபுஷ்பிதாம் ।
ஸாலஸ்யாஸ்தீர்ய ஸுக்ரீவோ
நிஷஸாத ஸராகவ: ॥
tatassuparṇabahulām
chitvā ṡākhāṃ supuṣpitām ।
sālasyāstīrya sugrīvō
niṣasāda sarāghavaḥ ॥
And then, breaking a branch from a Sāla tree
that was covered thick with leaves and flowers
and placing it on the ground for a seat,
Sugreeva sat on it along with Rāghava.
4.5.19 லக்ஷ்மணாயாத ஸம்ஹ்ருஷ்டோ
ஹநூமாந் ப்லவகர்ஷப: ।
ஸாகாம் சந்தநவ்ருக்ஷஸ்ய
ததௌ பரமபுஷ்பிதாம் ॥
lakṣmaṇāyātha saṃhṛṣṭō
hanūmān plavagarṣabhaḥ ।
ṡākhāṃ candanavṛkṣasya
dadau paramapuṣpitām ॥
Hanumān, a bull among Vānaras,
feeling very happy, offered Lakshmaṇa
a branch of sandal tree covered with flowers.
4.5.20 தத: ப்ரஹ்ருஷ்டஸ்ஸுக்ரீவ:
ஸ்லக்ஷ்ணம் மதுரயா கிரா ।
ப்ரத்யுவாச ததா ராமம்
ஹர்ஷவ்யாகுலலோசந: ॥
tataḥ prahṛṣṭassugrīvaḥ
ṡlakṣṇaṃ madhurayā girā ।
pratyuvāca tadā rāmam
harṣavyākulalōcanaḥ ॥
Then, Sugreeva, rejoicing, his eyes turbid with joy,
said to Rāma, in a soft and gentle voice:
4.5.21 அஹம் விநிக்ருதோ ராம
சராமீஹ பயார்தித: ।
ஹ்ருதபார்யோ வநே த்ரஸ்தோ
துர்கமேததுபாஸ்ரித: ॥
ahaṃ vinikṛtō rāma
carāmīha bhayārditaḥ ।
hṛtabhāryō vanē trastō
durgamētadupāṡritaḥ ॥
O Rāma! Humiliated, robbed of wife, afraid,
I took shelter in this impenetrable Vana.
I wander around here feeling scared and helpless.
4.5.22 ஸோऽஹம் த்ரஸ்தோ வநே பீதோ
வஸாம்யுத்ப்ராந்தசேதந: ।
வாலிநா நிக்ருதோ ப்ராத்ரா
க்ருதவைரஸ்ச ராகவ ॥
sō'haṃ trastō vanē bhītō
vasāmyudbhrāntacētanaḥ ।
vālinā nikṛtō bhrātrā
kṛtavairaṡca rāghava ॥
O Rāghava! Humiliated by my brother Vāli, my sworn enemy,
I live in this Vana trembling with fear,
my mind in a perpetual flutter of anxiety.
4.5.23 வாலிநோ மே மஹாபாக
பயார்தஸ்யாபயம் குரு ।
கர்துமர்ஹஸி காகுத்ஸ்த
பயம் மே ந பவேத்யதா ॥
vālinō mē mahābhāga
bhayārtasyābhayaṃ kuru ।
kartumarhasi kākutstha
bhayaṃ mē na bhavēdyathā ॥
Save me from the fear of Vāli,
O blessed one, of whom I go in constant dread.
You should, O Kākutstha, do what would abolish my fears.
4.5.24 ஏவமுக்தஸ்து தேஜஸ்வீ
தர்மஜ்ஞோ தர்மவத்ஸல: ।
ப்ரத்யபாஷத காகுத்ஸ்த:
ஸுக்ரீவம் ப்ரஹஸந்நிவ ॥
ēvamuktastu tējasvī
dharmajñō dharmavatsalaḥ ।
pratyabhāṣata kākutsthaḥ
sugrīvaṃ prahasanniva ॥
Thus implored, Kākutstha, the powerful one,
who knows and protects Dharma,
responded to Sugreeva with a smile:
4.5.25 உபகாரபலம் மித்ரம்
விதிதம் மே மஹாகபே ।
வாலிநம் தம் வதிஷ்யாமி
தவ பார்யாபஹாரிணம் ॥
upakāraphalaṃ mitram
viditaṃ mē mahākapē ।
vālinaṃ taṃ vadhiṣyāmi
tava bhāryāpahāriṇam ॥
O great Vānara! I know that
a friend in need is a friend indeed.
I will slay that Vānara who abducted your wife.
4.5.26-27 அமோகாஸ்ஸூர்யஸங்காஸா
மமைதே நிஸிதாஸ்ஸரா: ।
தஸ்மிந்வாலிநி துர்வ்ருத்தே
நிபதிஷ்யந்தி வேகிதா: ।
கங்கபத்ரப்ரதிச்சந்நா
மஹேந்த்ராஸநிஸந்நிபா: ।
தீக்ஷ்ணாக்ரா ருஜுபர்வாண:
ஸரோஷா புஜகா இவ ॥
amōghāssūryasaṅkāṡā
mamaitē niṡitāṡṡarāḥ ।
tasminvālini durvṛttē
nipatiṣyanti vēgitāḥ ।
kaṅkapatrapraticchannā
mahēndrāṡanisannibhāḥ ।
tīkṣṇāgrā ṛjuparvāṇaḥ
sarōṣā bhujagā iva ॥
These excellent and sharp arrows of mine,
with sun-like flash and burn, with pointed heads,
winged with the feathers of Kaṅka bird,
rivaling the thunderbolt of the great Indra,
with their Parvas in perfect alignment,
shot with force, will fall like enraged serpents,
on Vāli of evil character.
4.5.28 தமத்ய வாலிநம் பஸ்ய
தீக்ஷ்ணைராஸீவிஷோபமை: ।
ஸரைர்விநிஹதம் பூமௌ
விகீர்ணமிவ பர்வதம் ॥
tamadya vālinaṃ paṡya
tīkṣṇairāṡīviṣōpamaiḥ ।
ṡarairvinihataṃ bhūmau
vikīrṇamiva parvatam ॥
You shall see Vāli fallen on the ground right this day,
like a mountain thrown away,
hit by sharp arrows that rival venomous serpents.
4.5.29 ஸ து தத்வசநம் ஸ்ருத்வா
ராகவஸ்யாத்மநோ ஹிதம் ।
ஸுக்ரீவ: பரமப்ரீத:
ஸுமஹத்வாக்யமப்ரவீத் ॥
sa tu tadvacanaṃ ṡrutvā
rāghavasyātmanō hitam ।
sugrīvaḥ paramaprītaḥ
sumahadvākyamabravīt ॥
Sugreeva, hearing those words of Rāghava
that augured well for him, was overjoyed,
and he replied in words that were deeply felt:
4.5.30 தவ ப்ரஸாதேந ந்ருஸிம்ஹ ராகவ
ப்ரியாம் ச ராஜ்யம் ச ஸமாப்நுயாமஹம் ।
ததா குரு த்வம் நரதேவ வைரிணம்
யதா ந ஹிம்ஸ்யாத்ஸ புநர்மமாக்ரஜம் ॥
tava prasādēna nṛsiṃha rāghava
priyāṃ ca rājyaṃ ca samāpnuyāmaham ।
tathā kuru tvaṃ naradēva vairiṇaṃ
yathā na hiṃsyātsa punarmamāgrajam ॥
O Rāghava! O lion among men!
By your grace, I shall regain
both my kingdom and my beloved.
O lord of people! Today, do what is necessary
to keep my elder brother, my foe, from tormenting me.
4.5.32 ஸீதா கபீந்த்ரக்ஷணதாசராணாம்
ராஜீவஹேமஜ்வலநோபமாநி ।
ஸுக்ரீவராமப்ரணயப்ரஸங்கே
வாமாநி நேத்ராணி ஸமம் ஸ்புரந்தி ॥
sītā kapīndrakṣaṇadācarāṇāṃ
rājīvahēmajvalanōpamāni ।
sugrīvarāmapraṇayaprasaṅgē
vāmāni nētrāṇi samaṃ sphuranti ॥
When Sugreeva and Rāma thus sealed their friendship,
the left eyes of Seetā, of the King of the Vānaras (Vāli),
and of the Rākshasa (Rāvaṇa), which were of the hue of
the lotus, of gold and of fire respectively,
twitched simultaneously.
A twitching left eye is considered
a bad omen for men and good omen for women.
இத்யார்ஷே வால்மீகீயே
ஸ்ரீமத்ராமாயணே ஆதிகாவ்யே
கிஷ்கிந்தாகாண்டே பஞ்சமஸ்ஸர்க: ॥
ityārṣē vālmīkīyē
ṡrīmadrāmāyaṇē ādikāvyē
kiṣkindhākāṇḍē pañcamassargaḥ ॥
Thus concludes the fifth Sarga
in Kishkindhā Kāṇḍa of the glorious Rāmāyaṇa,
the first ever poem of humankind,
composed by Maharshi Vālmeeki.