Tweet
Yuddha Kaanda Sarga 5
Yuddha Kaanda - Sarga 5
In this Sarga, after the army settles down in the camps on the ocean shore, Rāma turns to Lakshmaṇa and expresses his grief over the separation from Seetā and his eagerness to see her and be reunited with her.
6.5.1 அ
6.5.1 ஆ
6.5.1 இ
6.5.1 ஈ
ஸா து நீலேந விதிவத்
ஸ்வாரக்ஷா ஸுஸமாஹிதா ।
ஸாகரஸ்யோத்தரே தீரே
ஸாது ஸேநா நிவேஸிதா ॥
sā tu nīlēna vidhivat
svārakṣā susamāhitā ।
sāgarasyōttarē tīrē
sādhu sēnā nivēṡitā ॥
The army settled well, in an orderly manner,
on the northern shore of the ocean,
with Neela arranging for its safety
following all the conventional wisdom.
6.5.2 அ
6.5.2 ஆ
6.5.2 இ
6.5.2 ஈ
மைந்தஸ்ச த்விவிதஸ்சோபௌ
தத்ர வாநரபுங்கவௌ ।
விசேரதுஸ்ச தாம் ஸேநாம்
ரக்ஷார்தம் ஸர்வதோ திஸம் ॥
maindaṡca dvividaṡcōbhau
tatra vānarapuṅgavau ।
vicēratuṡca tāṃ sēnām
rakṣārthaṃ sarvatō diṡam ॥
Mainda and Dwivida, bulls among Vānaras,
patrolled all around, ensuring its safety.
6.5.3 அ
6.5.3 ஆ
6.5.3 இ
6.5.3 ஈ
நிவிஷ்டாயாம் து ஸேநாயாம்
தீரே நதநதீபதே: ।
பார்ஸ்வஸ்தம் லக்ஷ்மணம் த்ருஷ்ட்வா
ராமோ வசநமப்ரவீத் ॥
niviṣṭāyāṃ tu sēnāyām
tīrē nadanadīpatēḥ ।
pārṡvasthaṃ lakṣmaṇaṃ dṛṣṭvā
rāmō vacanamabravīt ॥
After the army settled down on
the shore of the lord of rivers that flow
towards the east and towards the west,
Rāma looked at Lakshmaṇa who stood beside him
and said these words:
6.5.4 அ
6.5.4 ஆ
6.5.4 இ
6.5.4 ஈ
ஸோகஸ்ச கில காலேந
கச்சதா ஹ்யபகச்சதி ।
மம சாபஸ்யத: காந்தாம்
அஹந்யஹநி வர்ததே ॥
ṡōkaṡca kila kālēna
gacchatā hyapagacchati ।
mama cāpaṡyataḥ kāntām
ahanyahani vardhatē ॥
It is said grief fades away
with the passage of time;
but mine, not seeing my beloved,
is worsening day by day.
6.5.5 அ
6.5.5 ஆ
6.5.5 இ
6.5.5 ஈ
ந மே து:கம் ப்ரியா தூரே
ந மே து:கம் ஹ்ருதேதி வா ।
ஏததேவாநுஸோசாமி
வயோऽஸ்யா ஹ்யதிவர்ததே ॥
na mē duḥkhaṃ priyā dūrē
na mē duḥkhaṃ hṛtēti vā ।
ētadēvānuṡōcāmi
vayō'syā hyativartatē ॥
My sadness is not over her being away
and it is not over her being carried off,
but it is over her youth that is draining away.
6.5.6 அ
6.5.6 ஆ
6.5.6 இ
6.5.6 ஈ
வாஹி வாத யத: காந்தா
தாம் ஸ்ப்ருஷ்ட்வா மாமபி ஸ்ப்ருஸ ।
த்வயி மே காத்ரஸம்ஸ்பர்ஸ:
சந்த்ரே த்ருஷ்டிஸமாகம: ॥
vāhi vāta yataḥ kāntā
tāṃ spṛṣṭvā māmapi spṛṡa ।
tvayi mē gātrasaṃsparṡaḥ
candrē dṛṣṭisamāgamaḥ ॥
O wind, please blow in the direction
in which my beloved is, and then,
after touching her, please touch me.
You are the only medium
through which I can touch her
and our eyes can meet only
when we both look at the moon.
6.5.7 அ
6.5.7 ஆ
6.5.7 இ
6.5.7 ஈ
தந்மே தஹதி காத்ராணி
விஷம் பீதமிவாஸயே ।
ஹா நாதேதி ப்ரியா ஸா மாம்
ஹ்ரியமாணா யதப்ரவீத் ॥
tanmē dahati gātrāṇi
viṣaṃ pītamivāṡayē ।
hā nāthēti priyā sā mām
hriyamāṇā yadabravīt ॥
The words she uttered,
‘Ah! Alas, my lord!’,
as she was being carried off,
lodged firmly in my heart
burn every limb of my body
like poison consumed.
6.5.8 அ
6.5.8 ஆ
6.5.8 இ
6.5.8 ஈ
தத்வியோகேந்தநவதா
தச்சிந்தாவிபுலார்சிஷா ।
ராத்ரிந்திவம் ஸரீரம் மே
தஹ்யதே மதநாக்நிநா ॥
tadviyōgēndhanavatā
taccintāvipulārciṣā ।
rātrindivaṃ ṡarīraṃ mē
dahyatē madanāgninā ॥
The fire of love, with the
separation from her for firewood and
the thoughts about her for clear flame,
burns my body day and night.
6.5.9 அ
6.5.9 ஆ
6.5.9 இ
6.5.9 ஈ
அவகாஹ்யார்ணவம் ஸ்வப்ஸ்யே
ஸௌமித்ரே பவதா விநா ।
ஏவஞ்ச ப்ரஜ்வலந் காம:
ந மா ஸுப்தம் ஜலே தஹேத் ॥
avagāhyārṇavaṃ svapsyē
saumitrē bhavatā vinā ।
ēvańca prajvalan kāmaḥ
na mā suptaṃ jalē dahēt ॥
I shall go down into the sea and sleep,
even without you (guarding me);
perhaps then, as I sleep in the water,
the flame of love will not burn me.
6.5.10 அ
6.5.10 ஆ
6.5.10 இ
6.5.10 ஈ
பஹ்வேதத்காமயாநஸ்ய
ஸக்யமேதேந ஜீவிதும் ।
யதஹம் ஸா ச வாமோரூ:
ஏகாம் தரணிமாஸ்ரிதௌ ॥
bahvētatkāmayānasya
ṡakyamētēna jīvitum ।
yadahaṃ sā ca vāmōrūḥ
ēkāṃ dharaṇimāṡritau ॥
That I and she of lovely thighs
live on the same one earth
seems to be more than enough to keep
me, who is pining for love, alive.
6.5.11 அ
6.5.11 ஆ
6.5.11 இ
6.5.11 ஈ
கேதாரஸ்யேவ கேதார:
ஸோதகஸ்ய நிரூதக: ।
உபஸ்நேஹேந ஜீவாமி
ஜீவந்தீம் யச்ச்ருணோமி தாம் ॥
kēdārasyēva kēdāraḥ
sōdakasya nirūdakaḥ ।
upasnēhēna jīvāmi
jīvantīṃ yacchṛṇōmi tām ॥
Just as paddy in a dry field manages to survive
next to a paddy field that is full of water,
I am able to survive hearing the news that she is alive.
6.5.12 அ
6.5.12 ஆ
6.5.12 இ
6.5.12 ஈ
கதா நு கலு ஸுஸ்ரோணீம்
ஸதபத்ராயதேக்ஷணாம் ।
விஜித்ய ஸத்ரூந் த்ரக்ஷ்யாமி
ஸீதாம் ஸ்பீதாமிவ ஸ்ரியம் ॥
kadā nu khalu suṡrōṇīm
ṡatapatrāyatēkṣaṇām ।
vijitya ṡatrūn drakṣyāmi
sītāṃ sphītāmiva ṡriyam ॥
Ah! when will I, having vanquished the enemies,
see Seetā of lovely Kaṭee
whose eyes are wide like lotuses
who is like abundance of opulence personified!
6.5.13 அ
6.5.13 ஆ
6.5.13 இ
6.5.13 ஈ
கதா நு சாரு பிம்போஷ்டம்
தஸ்யா: பத்மமிவாநநம் ।
ஈஷதுந்நாம்ய பாஸ்யாமி
ரஸாயநமிவாதுர: ॥
kadā nu cāru bimbōṣṭham
tasyāḥ padmamivānanam ।
īṣadunnāmya pāsyāmi
rasāyanamivāturaḥ ॥
When will I lift her lovely lotus face,
with its lips like Bimba fruit,
and swill (its sweetness),
like one does a life-giving elixir?
6.5.14 அ
6.5.14 ஆ
6.5.14 இ
6.5.14 ஈ
தஸ்யாஸ்து ஸம்ஹதௌ பீநௌ
ஸ்தநௌ தாலபலோபமௌ ।
கதா நு கலு ஸோத்கம்பௌ
ஸ்லிஷ்யந்த்யா மாம் பஜிஷ்யத: ॥
tasyāstu saṃhatau pīnau
stanau tālaphalōpamau ।
kadā nu khalu sōtkampau
ṡliṣyantyā māṃ bhajiṣyataḥ ॥
When will her swaying, palm-fruit-like,
full and rounded breasts that
are pressed against each other,
bestow their touch on me in an embrace?
6.5.15 அ
6.5.15 ஆ
6.5.15 இ
6.5.15 ஈ
ஸா நூநமஸிதாபாங்கீ
ரக்ஷோமத்யகதா ஸதீ ।
மந்நாதா நாதஹீநேவ
த்ராதாரம் நாதிகச்சதி ॥
sā nūnamasitāpāṅgī
rakṣōmadhyagatā satī ।
mannāthā nāthahīnēva
trātāraṃ nādhigacchati ॥
She of dark eyes, caught among the Rākshasis,
finds no one coming to her rescue,
as if there is no one who cares for her,
in spite of having me for her husband.
6.5.16 அ
6.5.16 ஆ
6.5.16 இ
6.5.16 ஈ
கதம் ஜநகராஜஸ்ய
துஹிதா ஸா மம ப்ரியா ।
ராக்ஷஸீமத்யகா ஸேதே
ஸ்நுஷா தஸரதஸ்ய ச ॥
kathaṃ janakarājasya
duhitā sā mama priyā ।
rākṣasīmadhyagā ṡētē
snuṣā daṡarathasya ca ॥
How can my beloved, the daughter of King Janaka
and daughter-in-law of Daṡaratha, lie down to sleep,
caught in the midst of the Rākshasis?
6.5.17 அ
6.5.17 ஆ
6.5.17 இ
6.5.17 ஈ
கதாऽவிக்ஷோப்யரக்ஷாம்ஸி
ஸா விதூயோத்பதிஷ்யதி ।
விதூய ஜலதாந்நீலாந்
ஸஸிரேகா ஸரத்ஸ்விவ ॥
kadā'vikṣōbhyarakṣāṃsi
sā vidhūyōtpatiṣyati ।
vidhūya jaladānnīlān
ṡaṡirēkhā ṡaratsviva ॥
Ah! When will she rise up,
shaking out and pushing away the Rākshasas,
like the digit of the moon that emerges
in the post-monsoon season,
pushing away the black rain clouds?
6.5.18 அ
6.5.18 ஆ
6.5.18 இ
6.5.18 ஈ
ஸ்வபாவதநுகா நூநம்
ஸோகேநாநஸநேந ச ।
பூயஸ்தநுதரா ஸீதா
தேஸகாலவிபர்யயாத் ॥
svabhāvatanukā nūnam
ṡōkēnānaṡanēna ca ।
bhūyastanutarā sītā
dēṡakālaviparyayāt ॥
Seetā, slender by nature, would have
become even thinner due to fasting and grief,
with the situation taking this unimaginable turn.
6.5.19 அ
6.5.19 ஆ
6.5.19 இ
6.5.19 ஈ
கதா நு ராக்ஷஸேந்த்ரஸ்ய
நிதாயோரஸி ஸாயகாந் ।
ஸீதாம் ப்ரத்யாஹரிஷ்யாமி
ஸோகமுத்ஸ்ருஜ்ய மாநஸம் ॥
kadā nu rākṣasēndrasya
nidhāyōrasi sāyakān ।
sītāṃ pratyāhariṣyāmi
ṡōkamutsṛjya mānasam ॥
When will I regain Seetā,
removing this grief from my heart and
lodging arrows in the heart
of the Lord of Rākshasas?
6.5.20 அ
6.5.20 ஆ
6.5.20 இ
6.5.20 ஈ
கதா நு கலு மாம் ஸாத்வீ
ஸீதா ஸுரஸுதோபமா ।
ஸோத்கண்டா கண்டமாலம்ப்ய
மோக்ஷ்யத்யாநந்தஜம் பய: ॥
kadā nu khalu māṃ sādhvī
sītā surasutōpamā ।
sōtkaṇṭhā kaṇṭhamālambya
mōkṣyatyānandajaṃ payaḥ ॥
When will Seetā, the gentle and good woman,
equal to the daughter of a Dēva,
rush to hang her hands around my neck,
shedding tears born out of joy?
6.5.21 அ
6.5.21 ஆ
6.5.21 இ
6.5.21 ஈ
கதா ஸோகமிமம் கோரம்
மைதிலீவிப்ரயோகஜம் ।
ஸஹஸா விப்ரமோக்ஷ்யாமி
வாஸ: ஸுக்லேதரம் யதா ॥
kadā ṡōkamimaṃ ghōram
maithilīviprayōgajam ।
sahasā vipramōkṣyāmi
vāsaḥ ṡuklētaraṃ yathā ॥
How soon can I discard this terrible grief
that is engendered by the separation from Seetā,
like a garment that is not clean and white?
6.5.22 அ
6.5.22 ஆ
6.5.22 இ
6.5.22 ஈ
ஏவம் விலபதஸ்தஸ்ய
தத்ர ராமஸ்ய தீமத: ।
திநக்ஷயாந்மந்தருசி:
பாஸ்கரோऽஸ்தமுபாகமத: ॥
ēvaṃ vilapatastasya
tatra rāmasya dhīmataḥ ।
dinakṣayānmandaruciḥ
bhāskarō'stamupāgamataḥ ॥
While the sagacious Rāma thus lamented,
the sun set as the day receded, his brightness dimmed.
6.5.23 அ
6.5.23 ஆ
6.5.23 இ
6.5.23 ஈ
ஆஸ்வாஸிதோ லக்ஷ்மணேந
ராம: ஸந்த்யாமுபாஸத ।
ஸ்மரந் கமலபத்ராக்ஷீம்
ஸீதாம் ஸோகாகுலீக்ருத: ॥
āṡvāsitō lakṣmaṇēna
rāmaḥ sandhyāmupāsata ।
smaran kamalapatrākṣīm
sītāṃ ṡōkākulīkṛtaḥ ॥
Consoled by Lakshmaṇa, Rāma,
whose mind went into a turmoil with grief
as he thought of Seetā of lotus-petal eyes,
offered his prayers to Sandhya.
இத்யார்ஷே வால்மீகீயே
ஸ்ரீமத்ராமாயணே ஆதிகாவ்யே
யுத்தகாண்டே பஞ்சம: ஸர்க:॥
ityārṣē vālmīkīyē
ṡrīmadrāmāyaṇē ādikāvyē
yuddhakāṇḍē pańcamaḥ sargaḥ॥
Thus concludes the fifth Sarga
in Yuddha Kāṇḍa of the glorious Rāmāyaṇa,
the first ever poem of humankind,
composed by Maharshi Vālmeeki.
You have completed reading 14470 Ṡlōkas out of ~24,000 Ṡlōkas of Vālmeeki Rāmāyaṇa.
Yuddha Kaanda - Sarga 5
In this Sarga, after the army settles down in the camps on the ocean shore, Rāma turns to Lakshmaṇa and expresses his grief over the separation from Seetā and his eagerness to see her and be reunited with her.
6.5.1 அ
6.5.1 ஆ
6.5.1 இ
6.5.1 ஈ
ஸா து நீலேந விதிவத்
ஸ்வாரக்ஷா ஸுஸமாஹிதா ।
ஸாகரஸ்யோத்தரே தீரே
ஸாது ஸேநா நிவேஸிதா ॥
sā tu nīlēna vidhivat
svārakṣā susamāhitā ।
sāgarasyōttarē tīrē
sādhu sēnā nivēṡitā ॥
The army settled well, in an orderly manner,
on the northern shore of the ocean,
with Neela arranging for its safety
following all the conventional wisdom.
6.5.2 அ
6.5.2 ஆ
6.5.2 இ
6.5.2 ஈ
மைந்தஸ்ச த்விவிதஸ்சோபௌ
தத்ர வாநரபுங்கவௌ ।
விசேரதுஸ்ச தாம் ஸேநாம்
ரக்ஷார்தம் ஸர்வதோ திஸம் ॥
maindaṡca dvividaṡcōbhau
tatra vānarapuṅgavau ।
vicēratuṡca tāṃ sēnām
rakṣārthaṃ sarvatō diṡam ॥
Mainda and Dwivida, bulls among Vānaras,
patrolled all around, ensuring its safety.
6.5.3 அ
6.5.3 ஆ
6.5.3 இ
6.5.3 ஈ
நிவிஷ்டாயாம் து ஸேநாயாம்
தீரே நதநதீபதே: ।
பார்ஸ்வஸ்தம் லக்ஷ்மணம் த்ருஷ்ட்வா
ராமோ வசநமப்ரவீத் ॥
niviṣṭāyāṃ tu sēnāyām
tīrē nadanadīpatēḥ ।
pārṡvasthaṃ lakṣmaṇaṃ dṛṣṭvā
rāmō vacanamabravīt ॥
After the army settled down on
the shore of the lord of rivers that flow
towards the east and towards the west,
Rāma looked at Lakshmaṇa who stood beside him
and said these words:
6.5.4 அ
6.5.4 ஆ
6.5.4 இ
6.5.4 ஈ
ஸோகஸ்ச கில காலேந
கச்சதா ஹ்யபகச்சதி ।
மம சாபஸ்யத: காந்தாம்
அஹந்யஹநி வர்ததே ॥
ṡōkaṡca kila kālēna
gacchatā hyapagacchati ।
mama cāpaṡyataḥ kāntām
ahanyahani vardhatē ॥
It is said grief fades away
with the passage of time;
but mine, not seeing my beloved,
is worsening day by day.
6.5.5 அ
6.5.5 ஆ
6.5.5 இ
6.5.5 ஈ
ந மே து:கம் ப்ரியா தூரே
ந மே து:கம் ஹ்ருதேதி வா ।
ஏததேவாநுஸோசாமி
வயோऽஸ்யா ஹ்யதிவர்ததே ॥
na mē duḥkhaṃ priyā dūrē
na mē duḥkhaṃ hṛtēti vā ।
ētadēvānuṡōcāmi
vayō'syā hyativartatē ॥
My sadness is not over her being away
and it is not over her being carried off,
but it is over her youth that is draining away.
6.5.6 அ
6.5.6 ஆ
6.5.6 இ
6.5.6 ஈ
வாஹி வாத யத: காந்தா
தாம் ஸ்ப்ருஷ்ட்வா மாமபி ஸ்ப்ருஸ ।
த்வயி மே காத்ரஸம்ஸ்பர்ஸ:
சந்த்ரே த்ருஷ்டிஸமாகம: ॥
vāhi vāta yataḥ kāntā
tāṃ spṛṣṭvā māmapi spṛṡa ।
tvayi mē gātrasaṃsparṡaḥ
candrē dṛṣṭisamāgamaḥ ॥
O wind, please blow in the direction
in which my beloved is, and then,
after touching her, please touch me.
You are the only medium
through which I can touch her
and our eyes can meet only
when we both look at the moon.
6.5.7 அ
6.5.7 ஆ
6.5.7 இ
6.5.7 ஈ
தந்மே தஹதி காத்ராணி
விஷம் பீதமிவாஸயே ।
ஹா நாதேதி ப்ரியா ஸா மாம்
ஹ்ரியமாணா யதப்ரவீத் ॥
tanmē dahati gātrāṇi
viṣaṃ pītamivāṡayē ।
hā nāthēti priyā sā mām
hriyamāṇā yadabravīt ॥
The words she uttered,
‘Ah! Alas, my lord!’,
as she was being carried off,
lodged firmly in my heart
burn every limb of my body
like poison consumed.
6.5.8 அ
6.5.8 ஆ
6.5.8 இ
6.5.8 ஈ
தத்வியோகேந்தநவதா
தச்சிந்தாவிபுலார்சிஷா ।
ராத்ரிந்திவம் ஸரீரம் மே
தஹ்யதே மதநாக்நிநா ॥
tadviyōgēndhanavatā
taccintāvipulārciṣā ।
rātrindivaṃ ṡarīraṃ mē
dahyatē madanāgninā ॥
The fire of love, with the
separation from her for firewood and
the thoughts about her for clear flame,
burns my body day and night.
6.5.9 அ
6.5.9 ஆ
6.5.9 இ
6.5.9 ஈ
அவகாஹ்யார்ணவம் ஸ்வப்ஸ்யே
ஸௌமித்ரே பவதா விநா ।
ஏவஞ்ச ப்ரஜ்வலந் காம:
ந மா ஸுப்தம் ஜலே தஹேத் ॥
avagāhyārṇavaṃ svapsyē
saumitrē bhavatā vinā ।
ēvańca prajvalan kāmaḥ
na mā suptaṃ jalē dahēt ॥
I shall go down into the sea and sleep,
even without you (guarding me);
perhaps then, as I sleep in the water,
the flame of love will not burn me.
6.5.10 அ
6.5.10 ஆ
6.5.10 இ
6.5.10 ஈ
பஹ்வேதத்காமயாநஸ்ய
ஸக்யமேதேந ஜீவிதும் ।
யதஹம் ஸா ச வாமோரூ:
ஏகாம் தரணிமாஸ்ரிதௌ ॥
bahvētatkāmayānasya
ṡakyamētēna jīvitum ।
yadahaṃ sā ca vāmōrūḥ
ēkāṃ dharaṇimāṡritau ॥
That I and she of lovely thighs
live on the same one earth
seems to be more than enough to keep
me, who is pining for love, alive.
6.5.11 அ
6.5.11 ஆ
6.5.11 இ
6.5.11 ஈ
கேதாரஸ்யேவ கேதார:
ஸோதகஸ்ய நிரூதக: ।
உபஸ்நேஹேந ஜீவாமி
ஜீவந்தீம் யச்ச்ருணோமி தாம் ॥
kēdārasyēva kēdāraḥ
sōdakasya nirūdakaḥ ।
upasnēhēna jīvāmi
jīvantīṃ yacchṛṇōmi tām ॥
Just as paddy in a dry field manages to survive
next to a paddy field that is full of water,
I am able to survive hearing the news that she is alive.
6.5.12 அ
6.5.12 ஆ
6.5.12 இ
6.5.12 ஈ
கதா நு கலு ஸுஸ்ரோணீம்
ஸதபத்ராயதேக்ஷணாம் ।
விஜித்ய ஸத்ரூந் த்ரக்ஷ்யாமி
ஸீதாம் ஸ்பீதாமிவ ஸ்ரியம் ॥
kadā nu khalu suṡrōṇīm
ṡatapatrāyatēkṣaṇām ।
vijitya ṡatrūn drakṣyāmi
sītāṃ sphītāmiva ṡriyam ॥
Ah! when will I, having vanquished the enemies,
see Seetā of lovely Kaṭee
whose eyes are wide like lotuses
who is like abundance of opulence personified!
6.5.13 அ
6.5.13 ஆ
6.5.13 இ
6.5.13 ஈ
கதா நு சாரு பிம்போஷ்டம்
தஸ்யா: பத்மமிவாநநம் ।
ஈஷதுந்நாம்ய பாஸ்யாமி
ரஸாயநமிவாதுர: ॥
kadā nu cāru bimbōṣṭham
tasyāḥ padmamivānanam ।
īṣadunnāmya pāsyāmi
rasāyanamivāturaḥ ॥
When will I lift her lovely lotus face,
with its lips like Bimba fruit,
and swill (its sweetness),
like one does a life-giving elixir?
6.5.14 அ
6.5.14 ஆ
6.5.14 இ
6.5.14 ஈ
தஸ்யாஸ்து ஸம்ஹதௌ பீநௌ
ஸ்தநௌ தாலபலோபமௌ ।
கதா நு கலு ஸோத்கம்பௌ
ஸ்லிஷ்யந்த்யா மாம் பஜிஷ்யத: ॥
tasyāstu saṃhatau pīnau
stanau tālaphalōpamau ।
kadā nu khalu sōtkampau
ṡliṣyantyā māṃ bhajiṣyataḥ ॥
When will her swaying, palm-fruit-like,
full and rounded breasts that
are pressed against each other,
bestow their touch on me in an embrace?
6.5.15 அ
6.5.15 ஆ
6.5.15 இ
6.5.15 ஈ
ஸா நூநமஸிதாபாங்கீ
ரக்ஷோமத்யகதா ஸதீ ।
மந்நாதா நாதஹீநேவ
த்ராதாரம் நாதிகச்சதி ॥
sā nūnamasitāpāṅgī
rakṣōmadhyagatā satī ।
mannāthā nāthahīnēva
trātāraṃ nādhigacchati ॥
She of dark eyes, caught among the Rākshasis,
finds no one coming to her rescue,
as if there is no one who cares for her,
in spite of having me for her husband.
6.5.16 அ
6.5.16 ஆ
6.5.16 இ
6.5.16 ஈ
கதம் ஜநகராஜஸ்ய
துஹிதா ஸா மம ப்ரியா ।
ராக்ஷஸீமத்யகா ஸேதே
ஸ்நுஷா தஸரதஸ்ய ச ॥
kathaṃ janakarājasya
duhitā sā mama priyā ।
rākṣasīmadhyagā ṡētē
snuṣā daṡarathasya ca ॥
How can my beloved, the daughter of King Janaka
and daughter-in-law of Daṡaratha, lie down to sleep,
caught in the midst of the Rākshasis?
6.5.17 அ
6.5.17 ஆ
6.5.17 இ
6.5.17 ஈ
கதாऽவிக்ஷோப்யரக்ஷாம்ஸி
ஸா விதூயோத்பதிஷ்யதி ।
விதூய ஜலதாந்நீலாந்
ஸஸிரேகா ஸரத்ஸ்விவ ॥
kadā'vikṣōbhyarakṣāṃsi
sā vidhūyōtpatiṣyati ।
vidhūya jaladānnīlān
ṡaṡirēkhā ṡaratsviva ॥
Ah! When will she rise up,
shaking out and pushing away the Rākshasas,
like the digit of the moon that emerges
in the post-monsoon season,
pushing away the black rain clouds?
6.5.18 அ
6.5.18 ஆ
6.5.18 இ
6.5.18 ஈ
ஸ்வபாவதநுகா நூநம்
ஸோகேநாநஸநேந ச ।
பூயஸ்தநுதரா ஸீதா
தேஸகாலவிபர்யயாத் ॥
svabhāvatanukā nūnam
ṡōkēnānaṡanēna ca ।
bhūyastanutarā sītā
dēṡakālaviparyayāt ॥
Seetā, slender by nature, would have
become even thinner due to fasting and grief,
with the situation taking this unimaginable turn.
6.5.19 அ
6.5.19 ஆ
6.5.19 இ
6.5.19 ஈ
கதா நு ராக்ஷஸேந்த்ரஸ்ய
நிதாயோரஸி ஸாயகாந் ।
ஸீதாம் ப்ரத்யாஹரிஷ்யாமி
ஸோகமுத்ஸ்ருஜ்ய மாநஸம் ॥
kadā nu rākṣasēndrasya
nidhāyōrasi sāyakān ।
sītāṃ pratyāhariṣyāmi
ṡōkamutsṛjya mānasam ॥
When will I regain Seetā,
removing this grief from my heart and
lodging arrows in the heart
of the Lord of Rākshasas?
6.5.20 அ
6.5.20 ஆ
6.5.20 இ
6.5.20 ஈ
கதா நு கலு மாம் ஸாத்வீ
ஸீதா ஸுரஸுதோபமா ।
ஸோத்கண்டா கண்டமாலம்ப்ய
மோக்ஷ்யத்யாநந்தஜம் பய: ॥
kadā nu khalu māṃ sādhvī
sītā surasutōpamā ।
sōtkaṇṭhā kaṇṭhamālambya
mōkṣyatyānandajaṃ payaḥ ॥
When will Seetā, the gentle and good woman,
equal to the daughter of a Dēva,
rush to hang her hands around my neck,
shedding tears born out of joy?
6.5.21 அ
6.5.21 ஆ
6.5.21 இ
6.5.21 ஈ
கதா ஸோகமிமம் கோரம்
மைதிலீவிப்ரயோகஜம் ।
ஸஹஸா விப்ரமோக்ஷ்யாமி
வாஸ: ஸுக்லேதரம் யதா ॥
kadā ṡōkamimaṃ ghōram
maithilīviprayōgajam ।
sahasā vipramōkṣyāmi
vāsaḥ ṡuklētaraṃ yathā ॥
How soon can I discard this terrible grief
that is engendered by the separation from Seetā,
like a garment that is not clean and white?
6.5.22 அ
6.5.22 ஆ
6.5.22 இ
6.5.22 ஈ
ஏவம் விலபதஸ்தஸ்ய
தத்ர ராமஸ்ய தீமத: ।
திநக்ஷயாந்மந்தருசி:
பாஸ்கரோऽஸ்தமுபாகமத: ॥
ēvaṃ vilapatastasya
tatra rāmasya dhīmataḥ ।
dinakṣayānmandaruciḥ
bhāskarō'stamupāgamataḥ ॥
While the sagacious Rāma thus lamented,
the sun set as the day receded, his brightness dimmed.
6.5.23 அ
6.5.23 ஆ
6.5.23 இ
6.5.23 ஈ
ஆஸ்வாஸிதோ லக்ஷ்மணேந
ராம: ஸந்த்யாமுபாஸத ।
ஸ்மரந் கமலபத்ராக்ஷீம்
ஸீதாம் ஸோகாகுலீக்ருத: ॥
āṡvāsitō lakṣmaṇēna
rāmaḥ sandhyāmupāsata ।
smaran kamalapatrākṣīm
sītāṃ ṡōkākulīkṛtaḥ ॥
Consoled by Lakshmaṇa, Rāma,
whose mind went into a turmoil with grief
as he thought of Seetā of lotus-petal eyes,
offered his prayers to Sandhya.
இத்யார்ஷே வால்மீகீயே
ஸ்ரீமத்ராமாயணே ஆதிகாவ்யே
யுத்தகாண்டே பஞ்சம: ஸர்க:॥
ityārṣē vālmīkīyē
ṡrīmadrāmāyaṇē ādikāvyē
yuddhakāṇḍē pańcamaḥ sargaḥ॥
Thus concludes the fifth Sarga
in Yuddha Kāṇḍa of the glorious Rāmāyaṇa,
the first ever poem of humankind,
composed by Maharshi Vālmeeki.
You have completed reading 14470 Ṡlōkas out of ~24,000 Ṡlōkas of Vālmeeki Rāmāyaṇa.